Transgender personen kloppen op steeds jongere leeftijd aan bij genderdiensten. De lange-termijn impact van genderbevestigende therapie gestart in vroege puberteit is niet gekend. In onze onderzoeksgroep hebben we daarom muismodellen ontwikkeld die het klinische traject van transgender jongeren nabootsen. In het geval van jongeren met mannelijk toegewezen geboortegeslacht die een genderbevestigende therapie ondergaan (transmeisjes), bestaat de belangrijkste behandeling uit het voorschrijven van puberteitsremmers wanneer de eerste tekenen van puberale ontwikkeling zich voordoen, gevolgd door genderbevestigende hormonen, specifiek estradiol, een paar jaar later. Een toenemend aantal transvrouwen vraagt om toevoeging van een progestageen aan hun behandeling vanwege preliminaire literatuurgegevens rond toegenomen borstontwikkeling en levenskwaliteit. Toevoeging van een progestageen aan de feminiserende hormoontherapie wordt echter niet routinematig toegepast bij transgender vrouwen vanwege het gebrek aan bewijs voor voordelen en mogelijke schadelijke effecten. Bijgevolg is dit project erop gericht om de effecten te beoordelen van het toevoegen van een progestageen aan de klassieke estradiolbehandeling na puberteitsonderdrukking in een muismodel van adolescente gendertransitie. Geslachtshormonen reguleren een breed scala aan fysiologische processen in zowel reproductieve als niet-reproductieve weefsels, maar wij zullen ons richten op de impact op niet-reproductieve weefsels. Daartoe behoren het musculoskeletaal stelsel (botten en spieren) alsook metabole organen zoals de lever en de nier. Specifiek hebben we een dierexperiment opgezet om de volgende nog openstaande vragen te beantwoorden: 1) Wat is het potentiële voordeel en/of nadeel voor niet-reproductieve weefsels van het toevoegen van een progestageen aan de gevestigde behandeling voor transmeisjes? 2) Is er een verschil tussen de effecten van progesteron, het natuurlijke progestageen aanbevolen door de meest recente richtlijnen, en die van medroxyprogesteronacetaat, een veelgebruikt synthetisch progestageen in de transgendergemeenschap?

Hormonale behandelingsstrategie om gendertransitie bij muizen na te bootsen: Prepuberale 4 weken oude mannelijke muizen zullen subcutane injecties krijgen van degarelix om de puberteit te onderdrukken, gevolgd door toediening van estradiol (implantaat in de nek) vanaf de leeftijd van 8 weken. Een deel van de dieren zal naast estradiol ook een implantaat krijgen met progesterone of intraperitoneale injecties van medroxyprogesteronacetaat. Musculoskeletale en metabole parameters zullen op 16 weken geanalyseerd worden, en vergeleken worden met de relevante contolegroepen (onbehandelde muizen van beide geslachten alsook muizen die enkel behandeld werden met degarelix). Calceïne zal intraperitoneaal toegediend worden op dag 1 en 4 voor opoffering teneinde dynamische histomorfometrische analyses toe te laten van bot. Bestuderen van de lichaamssamenstelling: De totale vetmassa en vetvrije massa zal beoordeeld worden via magnetische resonantiebeeldvorming. Deze niet-invasieve meting duurt minder dan 2 minuten en vereist geen verdoving. Glucosetest: Glucosetolerantie zal beoordeeld worden door een intraperitoneale glucosetolerantietest. Hiertoe zullen de muizen 6 uur nuchter worden gehouden, gevolgd door een mandibulaire bloeding om nuchtere glucose- en insulinespiegels te bepalen. Vervolgens worden de muizen intraperitoneaal geïnjecteerd met glucose en wordt de bloedglucose bepaald na 10, 20, 30, 60, 90 en 120 minuten aan de hand van één druppel bloed afgenomen aan de staartvene. Meting van uithoudingsvermogen aan de hand van een loopbandtest: Tjdens deze test lopen de muizen op een loopband, waarvan de snelheid en helling gecontroleerd kunnen worden. De test meet hoe lang en bij welke intensiteit de muizen blijven lopen voordat ze uitputting vertonen. Deze tijd wordt gebruikt als een maat voor hun uithoudingsvermogen. Meting van de spierkracht aan de hand van een grijptest: Tijdens deze test wordt een muis op een metalen rooster geplaatst, waarbij het dier instinctief zijn poten gebruikt om zich vast te grijpen. Vervolgens wordt de muis voorzichtig achteruit getrokken totdat hij het rooster loslaat. De kracht die de muis uitoefent voordat hij loslaat, wordt gemeten en dient als een indicatie van de spiersterkte. Urinecollectie aan de hand van metabole kooien: De dieren zullen gedurende 24 uur gehuisvest worden in gespecialiseerde kooien ontworpen om nauwkeurig urine en feces te verzamelen.

Communicatie tussen de verschillende organen in een levend organisme is essentieel voor het optreden van de fysiologische effecten van estrogenen en progestagenen, en dus ook voor het bestuderen ervan. Daarom zijn experimenten in levende wezens noodzakelijk.