We leven in een complexe wereld waarin we onze aandacht moeten verdelen over vele prikkels en taken. Hersennetwerken verwerken deze prikkels, bepalen waarop we onze aandacht richten, en hoe we reageren op de prikkels. Hiervoor is de samenwerking tussen verschillende gebieden van de hersenen erg belangrijk. De controle van aandacht zorgt er bijvoorbeeld voor dat we ons kunnen concentreren op iets belangrijks, maar ook dat we soms snel kunnen schakelen en onze aandacht op iets anders richten. Aandacht is daarnaast ook de 'poortwachter' van het geheugen. We onthouden de informatie waarop we de aandacht richten en vergeten de rest. De hersennetwerken die visuele prikkels verwerken en deze informatie omzetten in bewustzijn, aandacht en gedrag zijn grotendeels onbegrepen. Zelfs bij de meest eenvoudige taken blijken netwerken van hersencellen in vele gebieden van de hersenen samen te werken. Een aantal van deze gebieden liggen diep in het brein en zijn niet goed toegankelijk voor het meten van de activiteit van de zenuwcellen. Om de rol van deze diepe hersengebieden in de verwerking van visuele prikkels beter te begrijpen, willen we in resusapen de activiteit van grote groepen zenuwcellen in diverse hersengebieden registreren tijdens visuele taken. Dit onderzoek levert gedetailleerde nieuwe inzichten in de circuits die betrokken zijn bij het verwerken van wat we zien. De studie brengt de activiteit van gebieden in de hersenschors en die daaronder in kaart op een wijze die voorheen niet mogelijk was. De gegevens worden toegankelijk gemaakt voor alle onderzoekers zodat zij er hun voordeel mee kunnen doen.

Voor de resusapen zal het ongerief matig zijn. Dit matige ongerief ontstaat omdat in de loop van de proef meerdere operaties onder anesthesie nodig zijn. Dit niveau van matig ongerief is telkens van korte duur. De rest van de tijd dat een aap in de proef zit, wordt het dier getraind om gedragstaken uit te voeren en worden metingen gedaan aan hersencellen. Hierbij is het ongerief geclassificeerd als licht.

Studies met niet-invasieve technieken bij mensen, zoals fMRI, leveren waardevolle informatie op over de hersengebieden die betrokken zijn bij visuele waarneming, bewustzijn en de controle van aandacht. Met deze technieken kan echter niet de gedetailleerde activiteit van individuele zenuwcellen worden bestudeerd. Dat is alleen mogelijk door de activiteit van deze hersencellen rechtstreeks te meten met elektroden die heel dicht bij de zenuwcellen komen. Incidenteel is dit mogelijk bij epilepsiepatiënten die tijdelijk elektrodes geïmplanteerd krijgen, maar er zijn ons geen studies bekend over de activiteit van hersencellen in de meeste gebieden die door ons zullen worden onderzocht. Voor dit onderzoek is een geschikt proefdier nodig dat de aandacht kan verschuiven zonder oogbewegingen te maken en met een anatomie van de hersenen die vergelijkbaar is met die van de mens. Knaagdieren worden vaak gebruikt voor neurowetenschappelijke studies, maar hun visuele waarneming is beperkt en zij kunnen aandacht niet richten of verschuiven op visuele objecten, waardoor het onmogelijk is deze processen in knaagdieren te bestuderen. Andere dieren, zoals katten of fretten, kunnen niet getraind worden om de aandacht te verschuiven zonder daarbij een oogbeweging te maken. Resusapen kunnen dit wel. Visuele waarneming en aandachtsprocessen in resusapen lijken op die in de mens en ook de anatomie van de betrokken hersengebieden is vergelijkbaar. Er is voor dit onderzoek daarom geen alternatief voor de resusaap beschikbaar.