Type 2 diabetes en hartfalen behoren tot de meest voorkomende en toenemende gezondheidsproblemen in de westerse wereld (7-12%), met een hoge sterfte en kans op andere complicaties. Diabetes patiënten hebben een verhoogd risico op hart- en vaatziekten: 2 tot 4 x hogere kans op hartinfarct of hartfalen dan niet-diabetes patiënten. Recentelijk is een nieuw type diabetes medicijnen (SGLT2 remmers) op de markt gekomen, die onverwacht ook hartfalen en sterfte verminderde in diabetes patiënten. Zeer recent is duidelijk geworden dat deze medicijnen ook hartfalen verminderen in hartfalen-patiënten die geen diabetes hebben. Op dit moment is echter onduidelijk via welk mechanisme(s) de nieuwe diabetes medicijnen zo’n positief effect hebben op deze belangrijke en veel voorkomende hart- en vaatziekten. De medicijnen remmen een eiwit (SGLT2) in de nier en daarmee verlagen ze de bloedsuikers in het bloed. Dit eiwit is echter niet aanwezig in het hart, en andere studies hebben al laten zien dat verlaging van bloedsuikers op zich het hartfalen niet verminderd. Het is daarom onduidelijk hoe deze “nier-”medicijnen het hart indirect kunnen beschermen. Het is echter recentelijk gebleken door eigen onderzoek dat deze medicijnen ook eiwitten (andere dan SGLT2) in het hart beïnvloeden. Het is mogelijk dat de beïnvloeding van deze harteiwitten het daadwerkelijke mechanisme van de medicijnen is dat leidt tot deze verbeteringen. Met deze studie willen we onderzoeken in welke mate het SGLT2 eiwit en/of de harteiwitten bijdragen aan de goede effecten van deze nieuwe medicijnen. Dit doen we door in muizen het SGLT2 eiwit uit te schakelen (met medicijnen of genetisch) en te kijken of de goede effecten van de medicijnen verdwijnen of niet. Opheldering van de hartbeschermende mechanisme(n) van deze medicijnen geeft inzicht in de onderliggende factoren die hartfalen en infarctgrootte veroorzaken. De nieuw verkregen kennis kan dan gebruikt worden voor meer gespecialiseerde medicijnen die deze mechanismen specifiek aanspreken. Hierbij wordt dan een nog groter gezondheidsvoordeel verwacht.

Bij de meeste muizen wordt een operatie uitgevoerd om een hartvergroting te veroorzaken, de helft van deze dieren krijgen ook nog een kleine onderhuidse tablet dat continue een stofje uitscheidt. Vervolgens worden de muizen gedurende een maximale periode van 8 weken gevolgd, waarin het dieet verschillende medicijnen kan bevatten. Op 2 tijdstippen wordt de hartfunctie met een echo gemeten terwijl de dieren verdoofd zijn.

We willen begrijpen hoe een medicijn gemaakt om een eiwit in de nieren te remmen, de ontwikkeling van hartfalen kan beïnvloeden. Daarnaast willen we specifiek het eiwit in de nieren uitschakelen om te kijken of het niermedicijn nog werkt op het hart. Deze studies zijn niet mogelijk in de mens (genetisch uitschakelen van eiwit in nier) of in afzonderlijke (menselijke) cellen van hart- of nier, omdat het juist om de wisselwerking tussen nier en hart gaat tijdens het ontwikkelen van hartfalen.